Szczęśliwego Nowego Roku #2

To już drugi raz jak mam przyjemność złożyć Wam życzenia z okazji Nowego Roku:) Nie będę się rozwodził nad nimi gdyż wiadomo, że życzę Wam wszystkiego najlepszego i inaczej być nie może no i oczywiście by nadchodzący rok był bardziej twórczy dla mnie niż poprzedni, cobyście więcej mogli czytać i czerpać radochę z tego i oby przyrost Waszego grona był tak dynamiczny jak wzrost demograficzny w ojczyźnie (ale na pińcset plus nie liczcie – mogę was zachęcić tylko lepszymi historiami;)

Holokaust karpia #2

Wśród nocnej ciszy głos się rozchodzi… mógłbym zacząć ale nie nocnej i nie ciszy. Raczej śród buczenia serwerów poprzez portale, profile społecznościowe wszelkich animalsów głos się rozchodzi o niewiarygodnym sukcesie, który można zawdzięczać fundacjom prozwierzęcym. A co takiego możemy zawdzięczać fundacjom, a w zasadzie jednej z fundacji? Otóż blisko po siedmiu latach procesu Sąd Najwyższy orzekł, iż karp wymaga humanitarnego traktowania!!! Wow! Czytając wpisy odnośne powyższego i to nie tylko na animalsowych profilach czy portalach, ale też na „branżowych” można odnieść wrażenie iż tą drogą animalsi dokonali zmiany prawa. Czy aby na pewno?

Widziane w świecie: Nie wszedłem – zatrąbiłem

Pies spuszczony,

pies jest zły!

Pies ma bardzo ostre kły!

Kto psa na wsi napotyka,

ten za bramę prędko zmyka!

 

Widziane w świecie: holokaust karpia czyli zielono im

Koniec roku a tu nie ma czasu na rachunek sumienia i rozliczenie dobiegającego ku końcowi roku. Tak się pracy nawarstwiło, a tu jeszcze zieloni jakby pod wpływem mało zimowej aury wykiełkowali z pod ziemi. A już myślałem, że po uszyciu uniformów wzorowanych na policyjnych mundurach usunęli się samoistnie niczym pierd z najszlachetniejszej części ciała. Dobre wrażenie zakłócał co prawda czasem widok rozklekotanego poloneza z napisem „straż zwierząt” czy coś w ten deseń, którym to autem (swoją drogą, nie posiadającym jakichkolwiek zatwierdzeń do transportu zwierząt), strażnicy z marsową miną patrolowali miasto i okolice.

Widziane w świecie: nietoperze…

…nie dość, że wplątują się we włosy to jeszcze atakują zwierzęta domowe… Przynajmniej w  okolicach jednego z miast na zadupiu. A przynajmniej można odnieść takie wrażenie patrząc na stronę tytułową jednego z lokalnych tygodników. Sam Drakula by tego lepiej nie wymyślił – zagłada ludzkości przez zagładę zwierząt domowych. Choć jedyne co tak naprawdę zagraża ludzkości to jej bezmyślność…

Widziane w świecie: Wojtek

Kiedy myślę „Wojtek” przed oczami stają mi trzy obrazy. Obraz pierwszy przybiera kształt kudłatego misia,  pieszczotliwie nazwanego Wojtkiem, który wraz z 22 Komapnią Zaopatrywania Artylerii przeszedł szlak bojowy z Iranu, przez Monte Casino by dokonać żywota w ogrodzie zoologicznym w Edynburgu. Trudno  nie odczuwać ciepła na serduchu myśląc o Wojtku. Drugi Wojtek jest znacznie młodszy od pierwszego ale niemniej istotny i związany z zespołem Illusion, a raczej nutą przygrywaną pod ty tytułem „Wojtek” – nie taki chwalebny jak pierwszy ale przywołuje wspomnienia wczesnej młodości, aż się łza w oku kręci. Trzeci obraz Wojtka to piwo o takiej nazwie. Piwo chyba nie wytrzymało kapitalizmu i zniknęło z rynku – zresztą bez jakichś większych strat dla piwoszy. Charakteryzowało się bowiem dwiema cechami: niską ceną i smakiem siuśków.

Krótki film o chorowaniu

Ostatnio jakoś nie składa się do pisania… Jakoś:( Niebawem nadrobię zaległości, a tym czasem krótki film o chorowaniu czyli modnej afrykańskiej chorobie wieprozwiny i dziczyzny.

Ludzie listy piszą#3: smrodki, bzyczki i kurniczki

Czy zastanawialiście się kiedyś jak to jest prowadzić sielskie życie na wsi? Porzucić betonową klatkę w miejskiej dżungli, ograniczoną liniami asfaltu i płyt chodnikowych, gdzie wewnętrzny głos serca zagłuszany jest przez telewizor sąsiada, wrzaski dzieciaków pod blokiem i szczytowanie sąsiadki, a powietrze przesiewa smród spalin? Zastanawialiście się jak to jest stworzyć swoje własne ranczo, ograniczone linią lasu, gdzie umysł znajduje ukojenie w śpiewie ptaków, a powonienie rozpieszcza zapach kwitnącego kwiecia…

Słowem wstępu..

Trochę milczałem… Nie miałem za bardzo wyjścia, za dużo pracy – jak to jest przy „awansie poziomym”, tak żeby paluchem do dupy nie móc trafić. Z drugiej strony po wsadzać palucha do dupska, od tego są proktolodzy, a zatem wnoszę toast za polskich szefów, którzy dbają o to by pracownika w robocie durnoty się nie trzymały. Dzieciaki też stwierdziły iż sprawdzą ile ojciec może wytrzymać i czy to prawda, ze granice są w nasz;) Do tego bieganie pod październikowy maraton i tak jakoś brak weny, brak mocy przerobowych jakoś tak wyszło. Mam nadzieję, ze stali czytelnicy mi wybaczą… Na szczęście jeszcze tu zaglądają;)

Obiecuję poprawę, zwłaszcza że na pracę znalazło się antidotum w postaci urlopu i już niebawem z macierzyńskiego powróci ostatnia członkini zespołu, co będzie wiązało się ze zdaniem zadania zarządzania bandą ale jakoś przetrwam ten cios;) Z bieganiem poradziło sobie zapalenie rozcięgna, tak zatem o maratonie mogę zapomnieć, prawdopodobnie i o lokalnej ulicznej dyszce, jak i sobotnich mitingach parkrunowych na najbliższy czas:( No cóż trzeba się przeprosić z rowerem  – w tym roku nie zdążyłem go jeszcze napompować. Na dzieciaki za bardzo nie ma rady – trzeba stosować się do pierwszej zasady survivalu: „by przetrwać trzeba się dostosować do panujących warunków”;) I tyle…

Jako, że urlop coraz bardziej staje się odległym wspomnieniem, na tapetę wychodzą zatem kolejne „wyzwania”, o których już niebawem dla Was;)

Widziane w świecie: Jak to robią w Ameryce

Od zawsze chciałem zwiedzić Stany. Wiecie NY, R66, kowboje i indianie, słoneczny patrol, dolary i te sprawy. Podróżować po Stanach mi się jeszcze nie zdarzyło, zamiast tego podróżowałem w różnych stanach świadomości (w  myśl zasady jak się nie ma co się lubi…). Wychodzi jednak, że nie ja jeden mam idyllyczną wizję Stanów Zjednoczonych Ameryki. Ale  do rzeczy…